نمیده چهار

پیانو رو دوس داری؟! ، حال میده نه؟!

یکی بام ، یکی داد // دوتا نقطه تو وقتای حال

حال میده توی تنهایی هات // کیش میشی توی طعم های مات

هندونا تو نسلای پات // یکی چپ ، یکی راست

کنتوری روی حرفای خاص // پَ یکم هول بده روی مغزای باز

بازم خیابون و من و شبُ دو تا دست توی جیب // بزرگِ ولی برا من کوچیک

دنیاتو میگم هرچند سفید // شبات ولی اینجا با من همرنگ پوشید

آدماش شهر شده منظرم// خونه های شهر پره پنجرن

هرکدوم توشون یه قصه است و ، پره دو پاهایی که از یک جنگل ان

یه سری که صبحا میرن راه به راست // چون میدونن که شب دیگه مالِ لاشخوراس

نخ به رنگ شب نمیدن و میدونن که کف خیابونا تا روزاش جداست

امیدِ بس به شورتِ بهینه کار // هِه ، بهم چسبیده شبیه خال

خیابونُ میگم احمق بیبین // توش هیچ موقع دو دوتا نمیده, چهار